Ik had nooit een film van Saw gezien, omdat iedereen me vertelde dat de films best wel angstaanjagend waren. Er werd me ook verteld dat je beter niet kon eten voor je naar een Saw-film ging kijken. De films waren ziekelijk, dus besloot ik om er niet naar te kijken.
3 januari 2010, een dagje zwemmen met vrienden in Océade, en als we dan toch in Brussel waren, konden we maar beter een filmpje meepikken. We bekeken de affiches en zochten naar een film die we wel wilden zien. We twijfelden tussen twee films. Het kop-of-munt-trucje werkt hierbij altijd. Het was munt, dus werd het Saw 6. Ik had al wat schrik, want we hadden net gegeten…
Omdat ik dus nooit eerder een Saw-film had gezien, vreesde ik ook dat ik helemaal niet ging kunnen volgen, maar dat viel nog wel mee.
Jigsaw (Tobin Bell) leeft nog, maar is niet meer bekwaam om zijn spelletje zelf verder te zetten. De detective Hoffman (Costas Mandylor) is Jigsaw’s opvolger. Hoffman zet weer een spel in werking waarin een verzekeringsagent de hoofdrol speelt. William (Peter Outerbridge) heeft een eigen theorie bedacht: hij duwt zieke mensen nog dieper de put in door ervoor te zorgen dat hij een fout vindt in hun dossier, waardoor hun ziekenhuiskosten niet worden terugbetaald. Jigsaw had een soort kanker en had zelf een behandeling opgezocht, maar William wou deze niet terugbetalen, vandaar dat hij het volgende slachtoffer werd van weer een nieuw levensecht spelletje.
Een gruwelijk spel, waarvoor je toch af en toe wel eens een oogje dichtknijpt of je iets dieper in je zetel laat zakken. Voor jonge of gevoelige kijkers is deze film zeker af te raden, maar voor kijkers die wel eens graag naar een ietwat sadistische film kijken is dit echt een aanrader.
Joyce Stalmans