Tentoonstelling Sam Dillemans

Na een lange onderbreking van 4 jaar staat Sam Dillemans klaar om zijn werken tentoon te stellen aan het grote publiek. Vrijdag 2 oktober 2009 bracht hij al een voorsmaakje aan een iets intiemere groep kunstliefhebbers. Een mooi toeval bracht ons in de richting van zijn tentoonstelling in een oud pakhuis te midden van Antwerpen Stad. Wij begaven ons met volle verwachting richting Sam Dillemans.

Sam wie?

Sam Dillemans werd in Leuven geboren op 17 januari 1965. Hij studeerde in Frankrijk en verkreeg het nationale diploma van Plastic Expression Option Art. Dezer dagen geeft hij les aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten.

Hij woont en hij werkt vooral in zijn thuishaven Borgerhout. Daar houdt hij zich bezig met schilderen, in zijn atelier. Zijn schilderijen baseert hij op de vaders van de schilderkunst: Rubens, Van Gogh, Picasso,…

Over hem werd een paar jaar geleden door Canvas een reportage gemaakt: “De waanzin van het detail”. Zeker de moeite waard om eens te bekijken!

Hamza:

Vrijdagavond, 19u ’s avonds. Veel interesse had ik niet meer in ons avondje Sam Dillemans wegens omstandigheden vorige nacht met een leerkracht op bezinning. Zoals gewoonlijk kwam ik als laatste op de plaats van de bijeenkomst.
Eenmaal in de auto kwamen de gesprekken goed op gang en werd het ook veel aangenamer. Voor we het wisten waren we in Antwerpen, nieuwsgierig wat ons te wachten stond. Eenmaal daar aangekomen wisten we direct waar het was. De straat was afgezet en er was zelfs een politiecombi die ongewenste gasten buiten hielden. Het eerste wat ons opviel, waren niet de schilderijen van Sam Dillemans, maar wel de gratis bar. Maar de locatie vond ik wel speciaal: het was een loods in plaats van een toonzaal. Eenmaal binnen, keek ik rond en was ik verwonderd hoe zijn overvloed aan werken het boksen vereeuwigde. Plots gaf een goede vriend van Sam een uiteenzetting over deze zijn werk. Ik begreep bitter weinig van de speech maar klapte gedwee mee met het publiek. Na een paar glaasjes jus d’orange, kwamen de celebrities van Vlaanderen binnen. Je zou haast kunnen zeggen dat het een bijeenkomst was van bekend Vlaanderen. Van Tom Lenaerts tot Frank Raes, ze waren er allemaal. En toen zagen we Sam Dillemans zelf, omringd door een horde mensen. Het leek onmogelijk om eens met hem te kunnen praten.Toen nam onze begeleidende leerkracht, Christophe Gillaerts, de touwtjes in handen en ging onbevreesd op hem af. We konden iets regelen, ook al kostte dat veel moeite. Een foto kon er ook nog vanaf. Daarna was het gewoon nog genieten van de gratis drank, de kunstwerken en de celebrities.

Moe maar voldaan reden we terug naar Merchtem na een boeiende cultuuravond.

Jana:

‘Santé’ klinkt het laatste woord van de speech die Sam De Graeve, een trouwe vriend van Sam Dillemans, en voor ons begint een groot avontuur. Althans, zo bekijken we de belevenis op dat moment nog niet. Aan de ene knalwitte muur grote schilderijen, aan de andere een collage van enkele kleinere werken. Indrukwekkend? Jazeker. De eerste indruk was zeker wel positief. De schilderijen tonen een ware aard van kunst op doek. Hoewel het geen kleurrijke bloempjes waren, maar vooral wilde boksers die soms een harde klap uitdeelden, spraken de werken mij zeer aan.

Een close-up van een tafereel van Sam Dillemans zegt hoogstwaarschijnlijk niets, maar ga even verderaf staan en alles wordt plots duidelijk. ‘Wat van dichtbij een klodder verf leek, gaf, van wat verder af, vorm aan een oog of een bokshandschoen’ ontleen ik van de speech van Sam De Graeve. Terwijl ik braaf de raad van De Graeve opvolg, flitst plots Tania Kloek haastig voorbij het doek. Ik ben verrast dat er op een opening van een kunstgalerij in Antwerpen ook BV’s opduiken. De aandacht die ik had voor de schilderijen, verdeel ik even met de aandacht op zoek naar BV’s. Ik zoek de rijkelijke massa aan hooggeëerde vrouwen en mijnheren uit op gezichten die mij wel eens bekend zouden kunnen voorkomen. Tot mijn spijt merk ik niet meteen iemand op. Mijn aandacht gaat weer ten volle naar de schilderijen. Hamza en Matthias merken plots een toch wel vreemd schilderij op. Ik neem even een kijkje om hen bij te staan bij de moeilijke puzzel van verf en doek. Ik heb nog lang niet door wat het schilderij in godsnaam zou kunnen zijn, wanneer er een, aan zijn chique kledij te zien, kunstkenner naast mij komt staan. Tegen zijn vrouw zegt hij, ‘dit schilderij bijvoorbeeld, zijn een man en een vrouw’. Ik schrik even, want ik had er nog steeds geen vorm aan kunnen geven. Als ik nog enkele stappen terug neem, neemt het kunstwerk al wat vorm aan. Ik kon de man en de vrouw al onderscheiden. Kunst moet je toch op een andere manier interpreteren en analyseren dan dagelijkse dingen. Op weg naar buiten om even te bekomen van de overvloed aan kunst en “kunstigen”, merk ik Bruno Van den Broecke (Sammy Tanghe uit “Het eiland”) en Tom Lenaerts op. Even doen alsof ik een foto van Hamza trek, en die twee heb ik ook op foto.
De schilderijen van Sam Dillemans zijn grote kunstwerken. Wat ik zie, kan in één woord omschreven worden: ‘ware kunst’. OK, dit zijn twee woorden, maar daarom niet minder waar. Sam is dé geleerde in de kunstwereld. Hij schildert en tekent reeds zijn leven lang. De toch wel zonderlinge man krijgt ontzettend veel aandacht van de media, dat aan zijn prachtig werk te zien, vanzelfsprekend is. Dillemans leeft in zijn atelier en brengt er eindeloze uren en dagen door. Zijn leven wijdt hij aan de kunst. “Een kunstenaar moet zijn leven geven aan de kunst en iemand die alleen schildert in zijn vrije tijd, is maar een halve kunstenaar. De mens is bang om niet mee te zijn met zijn tijd, terwijl de echte tijd boven de tijd van vandaag staat. Dan pas ben je kunstenaar”, zo volgens Sam Dillemans. Op zo’n indrukwekkende doeken komt natuurlijk veel volk af.

Enkele minuten later passeren we Stany Crets en Peter Van Den Begin. Na lang twijfelen en met bibber in de knieën, vraag ik hen beleefd om een foto. Stany gaat op mijn voorstel in. Ik ben nog niet helemaal ontladen van de stress, of de foto is al getrokken.

Om een lang artikel samen te vatten; het was mij een hele eer om tussen de magnifieke bokserstaferelen te mogen staan én die ook te bewonderen, en om van de gelegenheid gebruik te maken om een foto vast te leggen met enkele BV’s.

Matthias:

Afgesproken om kwart voor 7 op de parking in het centrum van Merchtem, aan onze school, begon ik ineens te twijfelen. Hadden we wel hier afgesproken, om 18.45 uur? Waarom ben ik hier dan de enige? Ging de afspraak niet door misschien? Maar 5 minuten later kwam er een einde aan al die vragen. Jana arriveerde ter plaatse, en niet veel later ook meneer Gillaerts. Op Hamza was het wachten tot iets na 7uur, hij heeft al sinds het derde leerjaar problemen met het kloklezen.

Met de limousine van meneer Gillaerts reden we naar onze bestemming te Antwerpen, nadat zijn GPS (Global Positioning System: dit heb ik niet moeten opzoeken) ons ook nog eens had omgeleid. Het anderhalf uur dat we onderweg waren, werd ingevuld met zeer interessante, zakelijke gesprekken: roddels over leerlingen en leerkrachten.

Eindelijk aangekomen zagen we dat een politiecombi het evenement van dichtbij in het oog hield, dit had Hamza meteen opgemerkt. Hij heeft namelijk een afwijking aan zijn linkeroog waardoor hij witte bestelwagens met blauwe strepen en een blauw flikkerlicht van op kilometers afstand herkent. Voor de dorstige of niet-geïnteresseerde mensen was er een gratis bar, met tussen het personeel een jonge vrouw die mij meteen aansprak. Ze kon haar ogen niet van me afhouden, dat zag ik meteen. Jammer genoeg vergat ze mijn telefoonnummer te vragen. Wat me nog meer aansprak waren de schilderijen van Sam Dillemans, ah ja daarvoor waren we trouwens aanwezig op de opening. Zijn favoriete onderwerp, ook wel zijn grote liefde, is het boksen. Ik stond er versteld van hoe hij twee vechtende mensen in pose kon schilderen. Je zag heel goed de klasse van Dillemans in zijn schilderijen, de gespierde armen en benen, de vechtlust op het gezicht. Zelf is hij ook bokser en ook al is hij niet één van de grootste, ik zou er niet tegen willen vechten. Niet dat ik geen kans maak hé, maar ik zeg dit uit respect. Want dat heeft hij zeker wel verdiend. Om 20u30 gaf een goede vriend van Sam Dillemans een toespraak. Ik vond de speech geweldig onverstaanbaar, maar toch applaudisseerde ik om ter hardst mee met de menigte. Wat later zag ik ook BV’s die het werk kwamen bewonderen, en die waren niet van de kleinsten. Dit kan je zien aan de foto’s. De kans dat we een gesprek met Sam Dillemans konden voeren, leek ons vooraf heel klein. Maar dappere Gillaerts dacht bij zichzelf: “Een nee heb je, een ja kun je krijgen.”

Het kostte veel moeite, maar uiteindelijk hadden we een goed gesprek; we mogen ons artikel schrijven en er kon zelfs een foto van af die we mogen publiceren.

Dit was vrijwel het hoogtepunt van een geslaagde avond. Wat later dronken we nog iets aan de bar en konden we nog een foto met Peter Van Den Begin en Stany Crets realiseren. Terug naar huis namen de ‘zakelijke gesprekken’ weer de bovenhand en zo eindigde een culturele avond op een gezellige manier in Gillaerts’ limousine.

Bekijk alle foto’s van de tentoonstelling: