Omstreeks half negen begeef ik mij naar de zaal waar de nieuwe ecologisch – vriendelijke voorstelling ‘Tegen de lamp’ van Dimitri Leue plaatsvindt. Echt verheug ik mij er niet op, want hoe kan men in vredesnaam een voorstelling geven over het milieu zonder dat je in slaap valt? Tot mijn grote vreugde zijn de mannen op het podium niet alleen acteurs, maar ook nog eens grappenmakers. En zeg nu zelf, wie houdt nu niet van een grapje meer of minder?
Het toneel begint en de zaal luistert aandachtig naar de belletjes en het getrappel van de 2 mannen op hun zelfontworpen ecologisch – vriendelijke fiets. Hier en daar hoor je het geroezemoes van de mensen om je heen. ‘Gaan ze de hele tijd zitten trappen?’ of ‘Ik had het mij toch wel anders voorgesteld?’ Ik zit zelf aandachtig te kijken naar het podium. Het valt me onmiddellijk op dat de kledij gerecycleerd is en 3 grote zakken nemen bijna heel het podium in beslag. Rechts van het podium zit een andere man te spelen op zijn drumstel. Mijn indruk verandert van: ‘Nee toch niet over “eco”!’ naar ‘Ja, dat wordt hier precies nog plezant’.
Het toneel bevat alle elementen die onze cultuur vandaag de dag nodig heeft. Enerzijds is dat een goede dosis humor. Nadat Vromman zijn schoenen naar Leue gooit, zegt die: ‘Nu kunnen die sandalen zelf lopen!’. En anderzijds – nogmaals – de bespreking van de ecologische, niet de economische!, voetafdruk. De voorstelling laat ons meegenieten van muziek van Toon Offeciers die je ,geloof het of niet, je ook doet lachen. Steven Vromman, de ’Low Impact Man’, probeert het publiek iets bij te brengen over de ecologische voetafdruk van de mens: ‘Wist u dat wanneer de vleesproductie stijgt, men dan ook meer vervuilt? Dit komt doordat dieren ook af en toe eens iets laten vliegen. Hoe meer vlees men wilt, hoe meer dieren men moet hebben; dus hoe meer men vervuilt.’ En natuurlijk Dimitri Leue en Jonas Van Geel, het grappig duo dat voor het humoristische kantje of liever kant van de voorstelling zorgen.
De voorstelling gaat over Vromman ‘Low Impact Man’ die dacht dat hij een lezing komt geven aan het publiek over de ecologische voetafdruk. Tot zijn verontwaardiging wordt hij meegesleurd door Leue en Van Geel om zich voor te doen als Zölt, wat groen betekent in het Hongaars. Leue neemt de rol als dikke, hier mag het toch wel gezegd worden, stinkend rijke baas van een nogal vervuilend bedrijf voor zijn rekening. Van Geel daarentegen speelt de nogal armzalige archeoloog, Dido, die geld komt lenen bij Pens (Leue). Samen gaan ze op zoek naar de lamp van wens, wens, wens, wens,… Ze komen terecht in een grot en daar hebben ze wel bepaald 1 uur de tijd om een wens te bedenken die alles kan veranderen.
De vraag is wie mag de wens doen en wat gaat de wens zijn?
De voorstelling sleurt je mee in de wereld van toneel. Wat is werkelijkheid en wat is gespeeld? Leue, Van Geel en Vromman leven zich zodanig uit in de wereld van toneel dat je soms 2 maal moet nadenken wat gespeeld is, en wat niet. Leue en Van Geel brengen in het begin van de voorstelling bekende Vlamingen aan waardoor men gaat nadenken of die Low Impact Man wel degelijk een gast is.
De muziek speelt een bijrol in deze voorstelling. Het zorgt voor juist dat tikkeltje meer. Bij grappen maakt Offeciers een geluidje waardoor men niet anders kan dan meer lachen met de grap. Je bent je niet altijd bewust van de muziek op de achtergrond waardoor de acteurs meer aandacht krijgen. De ‘Low Impact Man’ is een man met maar één doel, namelijk de mensheid iets bijbrengen over de ecologische voetafdruk. Hij vertelt je de belangrijkste weetjes over wat er in 1 uur gebeurt: ‘In 1 uur sterven 17 kinderen van de honger, in 1 uur sterven 60 kinderen aan de gevolgen van aids,…’
De groep Eco’s gebruiken gerecycleerde kostuums, composteerbaar decor, akoestische muziek, ecologisch licht én ze transporteren zichzelf en dit hele gebeuren met een ‘camionnette’ op koolzaadolie. Zijn dat geen redenen genoeg om te gaan kijken? Neen? Ga toch maar langs, want je weet nooit: misschien ben jij wel de volgende die anderen overtuigt van de ecologische voetafdruk?
Marthe Potoms