Titus Andronicus

Op zaterdag 7 november, een regenachtige dag, stapten ik en Franbose om 19.00 uur in mama’s auto en reden richting Brussel. Eindbestemming: KVS (Koninklijke Vlaamse Schouwburg). Een klein uurtje rijden en spannende autorit. We wisten immers niet  waar we ons konden aan verwachten.

Eens aangekomen ter plekke, merkten we een gezellige drukte. Wat ons opviel was dat er nog redelijk wat jeugd was. De voorstelling startte om 20.00 uur. De deuren openden pas 5 minuten voor de aanvang van het stuk. We gingen rustig zitten en zagen dat de zaal volledig gevuld was. Zelfs boven en naast ons zaten mensen op een balkon, net zoals in een film. Op het podium stond er rechts een soort van gigantische wipplank, links stond een soort kasteeltje. We zagen de acteurs een beetje zenuwachtig over en weer lopen op de scène.

20.05 uur. We zitten voor twee uur en dertig minuten vast op onze stoel; geen pauze.

Titus Andronicus is oorspronkelijk een tragedie van Shakespeare die slechts een heel klein beetje werd aangepast. Titus Andronicus is een zeer ingewikkeld stuk. De personages zijn niet zo goed uitgewerkt als eigenlijk zou moeten en het verhaal zit nogal raar in elkaar, maar als je een liefhebber bent van tamelijk wat geweld, dan is dit stuk zeker een aanrader.

De acteurs moorden erop los. Ze moorden om hun rechten of omdat een persoon hem/haar iets heeft misdaan. Ze moorden om het moorden te stoppen of omdat er snel nog een zaakje geregeld moet worden. Één personage echter wil dit niet laten stoppen, Aaron, een neger. Hij doodt mensen omdat hij er plezier in heeft. Hij heeft nergens spijt van behalve dan van al zijn goede daden die hij verricht heeft en ook van de slechte daden die hij niet ten volle heeft benut.

Een verkrachting wordt ook zeer duidelijk in scène gebracht.  Soms lijkt het alsof de acteurs geen rekening houden met elkaar, zo erg gaat het eraan toe. We waren echt aan het denken: “ Dat meisje moet echt vol blauwe plekken staan en ze moet écht pijn hebben”. Ze sleuren haar echt over de grond en vallen echt bijna met hun volle gewicht op haar. De illusie dat haar handen waren afgehakt was ook zeer goed gevonden. Bebloede plastiek rond de handen binden: een grappig en duidelijk effect.

Het was niet enkel een gewelddadig stuk; het zat ook vol humor. Op het einde worden twee moordenaars bijna letterlijk opgegeten door hun ouders zonder dat de ouders het zelf weten. De moordenaars worden geserveerd zoals everzwijnen: met de appel in de mond. Op het podium worden ze bestrooid met stroop, druiven, slagroom, suiker,… De hele zaal kreeg een geurtje, maar het was een geslaagde, humorvolle scène.

De taal die Shakespeare gebruikt is niet zo gemakkelijk, maar het hoort nu enkel bij dit stuk. Het geeft ook echt het gevoel dat je je in hun tijd bevindt.

Als je echter ooit beslist om naar dit theaterstuk te gaan kijken, wees dan voorbereid op een ongecensureerd  zicht op het mannelijke geslachtsorgaan. Grappig, maar confronterend.

Kortom een gezellig en grappig stuk met bekende acteurs, zoals: